دل ربایی یک بازیکن تیم ملی در بحرین

کمتر از ۹۰ دقیقه بازی در دو مسابقه تیم ملی برای او کافی بود تا نشان دهد چه فوتبالیست درجه یک و موثری است.

"ورزش سه" : مطرح شدن در کلاس‌های آموزشی نقل و انتقالات فیفا به‌عنوان چهره‌ای که جابه‌جایی غیرمجاز در فوتبال داشته و همراه با محرومیت چهار ماهه بوده و پس از آن، یک مصدومیت ۴۰ روزه، مانعی بود برای اینکه او را در یکی از بهترین لیگ‌های دنیا درخشان ببینیم، اما او به سرعت می‌خواهد حق خود را که در این سال‌ها در سوئد و فرانسه نگرفته بود، در انگلیس بگیرد و در کنار آن، برای تیم ملی همانی باشد که انتظار می‌رود.

او فراموش کرده که وقتی در اوسترشوندز تبدیل به ستاره باشگاه و یکی از بهترین‌های لیگ آلسونسکان شد و به تیم ملی سوئد دعوت نشد و به ایران آمد، حق خود را نگرفت، فراموش کرده یا شاید نمی‌خواهد گلایه کند که در سه مسابقه جام جهانی ۲۰۱۸ فرصت کمی برای خودنمایی مقابل مراکش، اسپانیا و پرتغال داشت؛ یادش نمی‌آورد در جام ملت‌های آسیا وقتی به‌عنوان بازیکن تعویضی در نخستین مسابقه وارد زمین شد و ۱۸ دقیقه بعد گل پنجم را برابر یمن زد و پس از آن در حضور ثابت برابر ویتنام یک پاس گل داد، فقط یک دیدار دیگر برابر عراق در ترکیب بود و دوباره تبدیل به یک مهره جانشین شد. آن دوران را از یاد برده و شرایط جدیدی دارد...

 

سه، چهار سال ترجیح دادن بازی در تیم ملی ایران به سوئد، با انتقاد رسانه‌های این کشور برای او نیز همراه بوده و به او گفته‌اند این انتخاب، به ضرر او و سوئد بوده و شاید اگر چنین انتخابی رقم نمی‌خورد، هر دو طرف الان نفع‌اش را می‌بردند.

اما صبر برای او معنای خاص‌تری نسبت به بقیه فوتبالیست‌های ملی دارد؛ عبور از این انتقادات، محرومیت و مصدومیت‌های طولانی مدت که فرصت درخشش را از او گرفت، انگیزه‌هایش را کم نکرد و فصلی که او امسال با برنتفورد به شکل فوق‌العاده‌ای به پایان رساند، همراه با تیم ملی ایران در حال تکمیل است.

 

یک‌سال قبل، چالش سختی را با رفتن به برنتفورد در چمپیونشیپ انتخاب کرد، اما در این لیگ طولانی و فشرده، نمایش موثری داشت. او مثل بازی‌هایش برای تیم ملی، در برنتفورد هم زیاد با آمار و ارقام گلزنی سر و کار نداشت و هدف‌‌اش، یک بازی موثر برای تیمش بود، اما با این حال در مجموع ۴۷ بازی در سه جام، چهار گل زد و چهار پاس گل هم داد.

 

بهترین اتفاق برای فوتبالیست ایرانی برنتفورد در روز ۲۹ می افتاد؛ ۲۰ دقیقه بازی هم برای او در جریان فینال پلی‌آف چمپیونشیپ در ومبلی لندن کافی بود تا خودش را در برتری مقابل سوانسی و صعود به لیگ برتر انگلیس سهیم بداند و با همین روحیه، به اردوی تیم ملی اضافه شود.

 

غیبت در اردوهای تهران و کیش، گمانه‌زنی‌ها برای خط زدن نامش از لیست تیم ملی(حداقل برای یک بازی) در مرحله مقدماتی جام جهانی را افزایش داده بود، اما او از وقتی که به منامه رسید، به مهره مورد اعتماد دراگان اسکوچیچ هم تبدیل شد و مرد کروات، از همان مسابقه اول برابر هنگ‌کنگ، روی او حساب کرد.

 

ایران با وجود برتری یک گله در یک نیمه مقابل هنگ‌کنگ، کمی کارش گره خورده بود و اضافه کردن یک بازیکن خوش‌تکنیک، شاید گره‌گشا می‌شد که اسکوچیچ این کار را با آوردن او از دقیقه ۵۸ انجام داد؛ اتفاقی که منجر به سبک هجومی‌تر تیم ملی و زدن گل دوم تنها پس از سه دقیقه بود.

 

گل سوم ایران برابر هنگ‌کنگ، با مهندسی او زده شد و همین اتفاق درخشش او را بیشتر به چشم آورد تا سرمربی کروات، دوشنبه شب هم مقابل بحرین، از این لژیونر شاغل در انگلیس یک نیمه استفاده کند.

 

نظم دفاعی تیم ملی بحرین با این تغییر از همان شروع نیمه دوم بهم ریخت و خلاقیتی که این ملی‌پوش ایرانی با دریبل‌های ریز و پاس‌های دلبرانه به نمایش می‌گذاشت، کاری کرد تا سه گل در نیمه دوم ببینیم؛ هرچند که او مثل بازی در برنتفورد، نه پاس گل مستقیم داد و نه گل زد!

 

یک شوت به چارچوب دروازه بحرین دو دقیقه پس از ورود به زمین، تیم ملی را رو به جلو آورد و وقتی یک پاس در عمق بیرون پا، با کلاس اروپایی به مهدی طارمی داد، می‌خواست ایران را به گل دوم برساند که فرصت‌سازی او هدر رفت.

 

توپ‌گیری در میانه زمین و همکاری با مهدی طارمی که پاس در عمق او و گلزنی سردار همراه بود، تاثیرش را روی گل دوم نشان داد؛ مثل گل سوم مقابل هنگ‌کنگ؛ تا در دو بازی، دو حضور موثر و دو پایه‌گذاری گل هم داشته باشد.

 

این بازی‌های چشم‌نواز کاری کرده تا اسکوچیچ هم کم‌کم(حتی بیشتر از کارلوس کی‌روش که او را به تیم ملی آورد) به این بازیکن اعتماد کند و به جای استفاده در اواسط نیمه دوم، یک نیمه کامل مقابل بحرین به زمین بفرست. و حتی با این روند، بعید نیست که او را از این پس به ترکیب هم اضافه کند.

 

این نمایش‌ها و بازی‌های خوب که دل تماشاگران فوتبال را هم بُرده، باید به یک‌جایی ختم بشود که او را بیشتر از این به چشم ببینیم و خوشحالی کنیم؛ حتی بیشتر از آن زمان که بوسه‌اش به توپ، قبل از ضربه ایستگاهیِ حاج‌صفی، وارد دروازه مراکش شد و ایران را به برد تاریخی در جام جهانی رساند؛ ما از همان بوسه‌ها به توپ و تور می‌خواهیم آقای «سامان قدوس».

 

 

محمد چهرقانی

منبع : ورزش 3